شعر 2 : غروب...

یاد یار

قسم بر آنکه آوردم در این خاک

بر او که کرد قبل خلقتم پاک

نویسم نامه ای از درد و محنت

از این عشق و از این آوار خفّت

نویسم از غم و اندوه و چاره

نویسم از دل تنگم دوباره

دوباره خط وشعر آواز کردم

سخن با سوال آغاز کردم

از آن عشقی که گویی نقطه چین شد

غم انگیز است ولی غیبت نشین شد

دل من را ز محبوبم سوال است :

چرا دیدار تو وهم و خیال است؟

نگاهم یاد یارم کرده امشب

خیالش رونقی آورده امشب

نگارا ! کی قدم بر جان نهی تو؟

چو آیی غصه را پایان دهی تو!

چرا این بار مدهوشم نکردی؟

تو دلسوزی ، فراموشم نکردی!

منم آنکه همیشه در گناهم

دقیقا عکس تو ، سرد و سیاهم

تو آنی که ز جرمم دل غمینی

ز هر جور و جفایم شرمگینی

چرا یک بار هم ترکم نکردی؟

شفاعت کردی ، تنبیهم نکردی

مرا تنبیه کن بشکن دوباره

من از عشق تو بیمارم ستاره

ستاره ، همدمم ، تاج سرم بود

ولی امشب چراغ دفترم بود

بلوری همچو خورشید و شراره

دلم را برد و کردش پاره پاره

ولی وقتی نباشد دل غمینم

شبیه مردگان خاک زمینم

ستاره ، ای سهیل آسمانی

تو حجت تو همان صاحب زمانی

ستاره ، آه ای مولود شعبان

رخت را بر دل هستی نمایان

خدا میداندت اندر کجایی

الهی قبل مرگ من بیایی

شعر از مسعود اسماعیلی

او منتظر ماست که ما برگردیم

ماییم که در غیبت کبری ماندیم

...بازم نیومدی