روی داد 29 : تو امید نوشتنی ، هنوز...

1)روز.داخلی.مسجد قدس.ختم یکی از اقوام

(آخوند مجلس در حال خوندن که چه عرض کنم آسمون ریسمون بافتن برای این قوم و خویش مرحوم و از دست رفته ی ماست که به یکباره از حاج محمد به صحرای کربلا و دقیقا گودال قتلگاه مشرف می شود بمیرم الهی یکم دیر میرسن اینا همیشه)؛

یه عده اخلاص دارند یه عده ندارند ، یه عده جوگیر می شوند ، یه عده دست رو چشم میذارند و بقیه رو میپان...

خلاصه هرکی به نحوی اشک خودشو در می کنه ،

محمد پارسا                    چرا گریه می کنن؟!

عمو مسعود                      یکی از اماما یه اتفاقی براش افتاده ، داره این آقاهه اتفاقو تعریف میکنه!

محمد پارسا                      تو چرا گریه نمی کنی؟!

(عمو مسعود سر به زانو می گذارد)

2)شب.خارجی.حیاط تالار عروسی

باران می بارد ، محمد پارسا درحال بازیست ، از پله های تالار پایین می رود ، خیس میشود ، خوشش می آید ، بالا می آید از پله ها ، هیجانش زایدالوصف است ،

دختری هفت هشت ساله ، کمی بسیار بسیار تپل ، با لباس عروس سفید بی آستین ، با تور سفید به مو ، و با گلهایی که اصلا تابلو نیست از روی میزها برداشته است به دست ، از پله ها بالا آمده ، محمد پارسا را می بیند ، خنده رو و به قصد اهتمام برای بازی با همنسلی به سمتش می آید ،

محمد پارسا خود را به عمو مسعود می چسباند ، دختر که متوجه می شود او  ترسیده به سمت دیگری می رود ، و حالا:

محمد پارسا                       به به چه دختر خوبی ، فقط یه ذرّه ، یه ذرّه گُندس!

کاشکی همان چهار ساله میماندیم!